DR CORNELIA PAUN SCRIITOARE, JURNALISTA MEMBRA A PRESEI INTERNATIONALE OPERE RUSĂ

Dr. Cornelia Păun Heinzel : “Любовь “по Черновeцки”

Иногда судьба может забросить тебя в такие края, о которых никогда и не мечтал. Николай окончил «Философию», но именно в год завершения учёбы, начался кризис, финансово-экономический кризис, затронувший весь мир безработицей, банкротством, задолженностями и социальными волнениями. Мировая война сильно истощила  население. Сливки интеллигенции больше всех была затронута. Но самая трагическая ситуация была у выпускников университетов, которые по оканчанию учёбы,  видели свои  мечты и стремления разрушенными.

На должность охранника пробовались выпускник "Медицины", инженер и обладающий дипломом высшего юридического учебного заведения. Если бы он послушался своего отца, священника в деревне, у Николая были намного больше шансов. Но когда он пошел поступать на факультет, забрал свои документы с "Теологии", куда записал его отец и сдал их на факультет "Философии". Эту область он хотел изучать и  последовал её.

 

По дороге Николай встретил своего знакомого.

- У нас есть еще один шанс! Я слышал что набирают солдат в армию. Давай попробуем и мы! Лучшего предложения у нас нет! сказал молодой человек.

- И куда мы должны идти? спросил Николай.

- Встретимся завтра в десять, перед Университетом. Будь готов! сказал ему молодой парень.

Николай быстро вернулся домой. Это был канун Крещения Господня. Невольно, вспоминая своё детство, Николай начал напевать духовные песни, которых слушал с раннего детство и казались ему такими знакомыми. Николай обладал и очень красивым голосом.

Во дворе, хозяйка крестилась с благоговением. Докторишка Эмиль засмеялся.

- Зачем вы так усердно поклоняетесь, мадам Матильда?

- Так Крещения Господня и батюшка идёт! Ты что не слышишь? сказала женщина.

- Ха, ха, ха! громко засмеялся Эмиль. Это Нику, мадам Матильда, мой коллега по комнате! добавил он.

- Не может быть, он так красиво поёт? Какой у него голос! удивилась Матильда.

- Вы не знали, что его отец, священник? Вот почему он хорошо знает все  духовные  песни! объяснил молодой человек.

- Ну, и почему он не стал священником? спросила женщина.

- Не захотел, не захотел мадам Матильда! ответил парень.

На второй день, Николай был сразу принят в армию, благодаря его спортивному и атлетическому телосложению. Таким образом он решил свою проблему с работой. Не так, как он хотел, но в условиях кризиса это был единственным возможным решением для него. Что касается философии, он мог продолжать изучать её в свободное время. И когда появятся более благоприятные условия, станет учителем, так как он хотел. До тех пор он мог продолжать читать и писать, как делал это со школьных времен. Даже написал оригинальную монографию своего села, первую в своем роде, после очень серьёзной  документации. Поселок был основан бойцами Тудора Владимиреску во время отступления, после своего поражения. Литература оставалась, по-прежнему, страстью Николая, особенно потому что в университете, он изучал в одиночку все книги и курсы своего лучшего друга, Ливиу, студента филологического факультета. Все занятия литературной критики  литературной теории Николай  изучал с пристрастием. Даже сопровождал Ливиу на занятия чтобы послушать специальные лекции университетских профессоров. Жизнь в армии была не легкой для человека, увлечённого книгами. Но спортивный характер Николая помог ему преодолеть препятствия.

В военной части, коллеги узнали  об его "высшем образовании". Многие завидовали ему. Слух дошёл  даже до командира части. Человек образованный, Березояну, срочно вызвал его к себе.

- Ты закончил "Философию" и владеешь древнегреческим?

- Так точно, господин Полковник, ответил Николай.

- К полудню, явишься ко мне домой. Ты приглашён на обед! это приказ! сказал, улыбаясь, Березояну.

Брату застенчиво пришёл к полковнику домой. После роскошного обеда, полковник вызвал его в свой кабинет.

-Я хочу поговорить с тобой о новых редакционных публикациях! обратился он .

Что ты думаешь по этому поводу. Какая из новых появившийся книг показалась тебе более интересной?

И тогда они заговорили часами о литературе, искусстве, философии.

-Было очень приятно! До свидания! сказал полковник Николаю при выходе. Но помните! Здесь вы г-н Брату, философ, а в военной части, вы солдат  Брату!

Летом Николай прибыл с батальоном в Черновцах. Город был странный красоты, расположенный на живописных холмах Карпат, на берегу реки Прут. Город назывался и "Маленькая Вена", название вполне заслуженное. С увлекательной историей, очаровательный город был столицей Буковины и представлял собой одну из наиболее важных городских центров Румынии. Черновцы процветали под Габсбургами и вырос из маленького провинциального городка в оживленный  и  разнообразный этнический центр посредством торговли, ремесел, культуры и образования. С общей  историей и традициями, австрийские и чешские архитекторы превратили Черновцы в современный город.

Николай был сразу очарован городом, который был современным местом, полный природной красотой и естественно с интересной архитектурой, со  многими скульптурными памятниками, зеленными парками и гостеприимными площадями. В Черновцах соединялись все  архитектурные стили, которые существовали в последние века в Европе.  Как вечный любитель искусства и красивого, Николай любил ходить по извилистым улочкам Черновцax, наблюдать стили, от эмпирического периода императора Наполеона до классических барочных мелодических линий. Восхишался зданиями в стиле необрынковинеск- продолжение австрийского модернизма -например церковь Святого Николая, храм в декоративном составе которого гармонично переплетались элементы итальянского Ренессанса со специфическими румынскими стилистическими приёмами. Здания в стиле  брынковинеск и нео-румынском,  он легко узнавал по красоте и украшениям, напоминающие ему  о румынских народных национальных костюмах, одеяние крестьян в своей родной деревни и по массивных полукруглых корон, которые их объединяют.

Импозантное здание Мэрии было построено в 1847 г. на Центральной Площади Черновцы, в  стиле позднего классицизма. От Площади, вдоль улицы Ромынэ, на небольшом расстоянии, Николай увидел здание греко-католической церкви, построенное в 1821 году в эмпирическом стиле.

Самые последние здания были построены французскими компаниями в стиле Артдекор, после Второй Мировой Войны.

Николай был в восторге от Черновицких чудес, налюбоваться которыми невозможно нигде в Европе. Перед ним маршировали сотни греко-римских богов и богинь в форме басорельефов, выпуклые скульптуры, мозаики и т.д. и столько же львов, птиц, змей. Установил для себя, что старый центр Бухареста был просто провинциальной попыткой по сравнению с имперским ростом Черновицких архитектурных зданий, реальные отпечатки баснословной истории, еще до века господства Габсбургов, наиболее выдающийся для него. Николай прочитал что первое документированное засвидетельствование местности, была представлена ​​в уставе Александром чел Бун.

Первое здание в Черновцах, что хотел бы увидеть Николай был Университет "Король Карол I из Черновцax". Здание было настоящей жемчужиной, построенной во второй половине девятнадцатого века на одом из самых высоких холмов города. В начале своего создания, в 1875 году, под названием "Франц Йозеф Университет"  был известен как престижное высшее учреждение во всей Австро-Венгерской Империи. Николай знал из книг, что  австрийский парламент в 1872 г.  одобрил создание Клужского Венгерского Университета , и 20 марта 1875 г. было принято решение о создании немецкого университета в столице Буковины. Цель создания этого учреждения высшего образования в Черновцах было, прежде всего, распространение немецкого языка, культуры и науки в этой части империи.

Николай отметил, что всякий раз, когда поворачивал взгляд, улицы Черновцов открывали самые неожиданные архитектурные детали. Бывший Кафедральный Собор Буковины и Далмации отличался среди религиозных исторических зданий в Черновцах, таких как  католической церкви, Церковь иезуитов, Греко-Католической церкви, Протестантской церкви или храма и синагоги. В Черновцах, космополитический город, в котором смешались культуры и религии, жители самостоятельно научились проживать в мире и согласии, уважать друг друга,  толерантность -было не только простым словом. Румыны,  евреи, немцы, поляки, украинцы, армяне и другие меньшинства сосуществовали мирно,  в духовной атмосфере. Там не было никаких предвзятых идей, этнической или религиозной ненависти между его жителями.

Кафедральный Собор - очень похож на замок, благодаря воротам с 3-x метровыми стенами и ее кирпичными зданиями со ступенчатыми шестерёнками и парапетами -была  архитектурной жемчужиной города. Ансамбль состоит из трех зданий, с официальным двором и 5-акров парка с редкими деревьями, искусственными холмами, прудами с фонтанами, статуями и пещерами, ограждёнными высокой стеной в 3 метра. В центре, располагалась резиденция митрополита с Капеллой Иоанна всей Сучавы. В левой части находился Семинар с Церковным Советом, и в правой стороне возвышалась высотное здание, где размещались школа иконописи и школа дьяконов, один музей, являющийся гостевым домом.

В первый вечер, Николай сходил в кино с несколькими коллегами. Здание кинотеатра "Черновцы" было построено в 1877 году в мавританском стиле, до этого принадлежало главной городской синагоги.

На следующий день, Николай сходил с Мирча, своей  коллегой в Венском кафе:

-Пойдём и  мы на бал. Здесь проводятся баллы по субботам! предложил  Мирча .

В субботу вечером, в соседнем здании с военной частью, организовывается роскошный бал.

Известные семьи приходили со своими дочерьми, чтобы найти им суженных и выдать замуж.

Николай зашёл и посмотрел на элегантную толпу в непрерывном движении. Вдруг, в углу, он увидел молодою миниатюрную девушку, блондинку, с голубыми-зеленными глазами. Выглядела она как ангел среди окружающих её людей.Стояла и разговаривала с молодой женщиной, чуть выше её, брюнетка, но с теми же удивительными глазами. Он направился к ним и пригласил блондинку на вальс.

- Потанцуете со мной? спросил Николай, вежливо склонив голову .

--Ich bin schön, ich bin gebildet, ich bin wunderbar ! вскочила молодая брюнетка, подчеркивая сильно слово "ich". Почему вы не танцуете со мной?

-Мне понравилась молодая девушка, сказал решительно Николай , в то время как потянулся, чтобы поймать за руку и  провести очаровательную молодую девушку к танцплощадке.

- Как вас зовут, мисс? Я Николай, выпускник «Философии» и сын священника. Служу в армии. Но в будущем стану профессором.

- Элиза, сказала шёпотом девушка.

-А молодая девушка, что была рядом с вами?  спросил с любопытством Николай. Почему она так отреагировала ?

-Это Хельга, моя старшая сестра. Она очень красивая, все мужчины ухаживают за ней. Она ждет, чтобы все её полюбили! ответила Элиза.

-Но Вы гораздо нежнее, деликатнее, обходительнее ... продолжал Николай.

-Это Ваше мнение ... мягко сказала Элиза.

- Вы пришли только с сестрой ? спросил парень.

-Я пришла сюда со своей матерью, отцом и моими тремя братьями Артуром, Альвином и Антоном.

-Вы владеете несколькими языками, не так ли? Я видел, как вы говорили с сестрой на немецком. Я учил  французский, немецкий, итальянский, испанский, древнегреческий и латынь в средней школы! сказал Николай.

- Я говорю на румынском, так как я ходила в румынскую школу, который является национальным языком, а также на немецком, это моя национальность. В "Католической школе" говорила по-немецки, но изучала и  французский язык в качестве иностранного языка. Когда мы были детьми, однако,  все дети  разных этнических происхождений, мы всегда играли вместе. Таким образом,  научились разговаривать на русском и польском языках, на украинском, и даже на идише. Таким образом, мы гораздо лучше понимали друг друга, но и  их родителей. Мы пользовались  этим и тогда, когда шли в магазин к евреям, мы обращались к ним на иврите, в парикмахерской к украинцам, в кинотеатре к  русским, или в почтовое отделение, где клерк былo поляком. Черновцы является международным местом с этой точки зрения. Мы научились уважать язык друг друга, но и религию. Давайте уважать и любить друг друга!

Танец закончился, и  Николай провел Элизу обратно.

- Отец, он Николай, служит в армии и закончил "Философию"! сказалa Элиза.

- Гм, в армии! Меня зовут Генрих Хенсел. Она моя жена, Гертруда. И я был офицером королевского двора в Вене. Когда я вышел на пенсию, приехал сюда, в Черновцы. Женился и теперь у меня есть небольшой бизнес, завод медицинского спирта.

            Николай заметил, что г-жа Гертруда была намного моложе, чем г-н Хенсел.

- Мой брат остался в Вене и его сын, мой племянник, там известный адвокат, продолжал г-н Хенсел.

- Да, с этим кризисом, Гертруда продолжила ... Мои племянники, Питер и Иоханнис отправились за океаном, аж в Канаду ...

- Вы мне позволите посещать вашу дочь? спросил Николай.

- Конечно! сказал старик.

- Это Михай! сказала быстро Хельга, приближаясь к толпе. Он нас приглашает на  гос. экзамен своей сестры, Анастасии, в университете. Приедете и вы, господин Брату? Хельга спросила Николая.

- Конечно! C пребольшим удовольствием! ответил мужчина.

На следующий день, Николай взял все свои сбережения и остановился в цветочном магазине в центре города Черновцы. Зашёл и сказал мальчику, который продавал цветы:

- Я хочу заказать красные розы!

- Сколько бы вы хотели? спросил молодой продавец.

- За все эти деньги! и Андрей передал остаток денежных средств.

- Пожалуйста, пришлите  их по адресу: Wagnergasse нет. 13, Мисс Элизe Хэнсел, вместе с этим конвертом.

          Продавец тут же отправил мальчика по указанному адресcу.

Он в течение десяти минут стоял с розами перед домом, внушительное одноэтажное здание и постучал в дверь. Гертруда, мать Элизы, сразу появились.

- Мне приказали привести вам эти цветы! сказал мальчик.

И начал разгружать вагоны огромных букетов красных роз.

- Куда их поставить? спросил он.

- В гостиной! сказала изумленная женщина.

В течение нескольких минут, вся комната была заполнена великолепными розами, красными.

- Кто мог бы послать их мне? Хельга спросила в восторге и бросилась к конверту, сопровождающий розы.

         На конверте, красивыми буквами было написано: "Красивой и нежной мисс Элизе, от Николая". Хельга схватила с силой бумагу и просмотрела с застывшим видом группы стихов.

Как, это всё для Элизы? Не для меня? Я красивее, я должна была получить розы! Он и стихотворение написал тебе! Мне никто, никогда не писал какой-либо стих! сказала сердито молодая девушка.

- Оставь Хельга, не сердись, и ты получишь розы! постаралась успокоить её Элиза.

- Зачем ты лезешь! Мне не нужны твои утешения. Я лучше всех! сказала Хельга все более сердитая и зарыдала.

       С этого дня, каждый день Элиза получала по одному цветку от Николая.

На следующий день, Николай навестил семью Хэнсэл. Одноэтажный дом семьи граничил с элегантными домами с двумя и тремя этажами на романтической мощеной улице. Была известна как популярное место для свадебных процессий.

            Было  обеденное время, и семья пригласила его на обед.

- Пообедайте с нами, г-н Брату! вежливо сказала Гертруда.

 В огромной гостиной с резной деревянной мебелью, стоял длинный стол по середине комнаты. Спереди была большая картина с живописью, представляющая пару - офицера в внушительном костюме с длинным и блестящем мечом  и элегантную леди с огромной шляпой и зонтиком. Это были г-н Генрих и миссис Гертруда в молодости.

Гертруда приготовила  различные блюда - куриный суп, жаркое из свинины с картофелем фри и салатом из помидор и огурцов, а на десерт огромный шоколадный торт с кремовыми цветами, расположенными сверху.

- Мы делаем покупки в «Elizabethplatz '' пищевой базар возле Площади Театра, сказала Гертруда. Он был назван так в честь австрийской императрицы Елизаветы, считая, что такое уточнение необходимо.

- Какие планы на будущее у вас? спросил Генрих у  Николая.

- Я хочу стать профессором "Философии". Это мое призвание! Кризис изменил немного мои планы, но я молодой и собираюсь достичь своей цели. Сейчас, я бы хотел жениться ... Я хочу жениться на Элизе, сказал застенчиво молодой человек.

Тишина. И родители хотели, чтобы их дочь вышла замуж, но теперь они были застигнуты врасплох. Теперь, из-за кризиса они зашли в тупик. В последнее время правительство Йорга сократило и пенсии, и это их сильно затронуло. Сделка с алкоголем ушла насмарку и пенсия стала их текущим доходом. И этой не стало...

- Но Элиза очень молода.Она только окончила "Католическую Школу Монахинь".

        В Черновцах, девочки из таких семей посещали эту школу чтобы научиться готовить, обучались иностранным языкам, общению, пению, вышиванию, шитью, готовке...

- Она должна иметь приданое, чтобы выйти за офицера!сказала Гертруда. Мы купили дом с садом возле Черновцов. Этo и дадим ей в приданое!

- Разрешите мне пригласить Элизу на прогулку в парк? Я принесу ее обратно через час, обратился Николай к родителями девушки.

- Конечно, ответила Гертруда.

Парк находился недалеко от дома Елисей. Увлекательный парк, окрашенный в оттенки зеленного, плод обильной растительности и чистые белые, скамейки, мусорные баки, здания  и приложения, все были окрашены в безупречный белый. А Николай в его военной форме и Элиза в платьице цвета весенних подснежников, отлично синхронизировались с пейзажем.

Молодые сели на скамейку под согнутую акацию, с расширенной короной из листьев, как огромный зонтик. Перед ними, поднималoсь величественное дерево со странными древесными образованиями, как стволы слона . Это дерево когда рассматривалось, становилось волшебным. Казалось, что частицы своего величия передавались и  воим поклонникам. Выделялось некоторыми высокими и старыми туями, с лысой почти на метр стволом, растрёпанами временем, с длинными ветвями, провисшие, как ивы, которые высыхали, но по-прежнему обладали определённым шармом. Справа,  ряд молодых акаций, едва поднявшись,  выстроились, как солдаты в взводе.

Сладкое щебетание птиц, усыпанное иногда с мелодичными трелями, имелo особый шарм. Издалека послышалась сладкая песня кукушки.

Но магнетизм парка был обусловлен чудесными  кустами роз от пурпурно-красного цвета крови и любви чистой белизны невиновности и искренности.

Николай сорвал красную розу и прикрепил ее в волосах Элизы.

Листья деревьев шелестели под нежную ласку ветра. У Николая было ощущение, что парк превращается в волшебное царство.

           Оба молчали. Хотя они, по натуре, общительные люди, Николай и Элиза, не  разговаривали вообще. Они говорили только то, что нужно и когда нужно. Но как будто, именно таинственный язык молчания теперь объединял их больше всего. Объединял души, их сердца объединились, навсегда ... Перед ними, пересекались два нитеобразных алыча, чудом связанных в форме ворот. Далее, один изогнутый, с обильным венчиком их охранял ...

На обратной дороге домой они прошли мимо театра. Театр в Черновцах был впечатляющим зданием, сделанного под влиянием Венской Школы Архитектуры.

- Пойдём в субботу на спектакль? спросил Николай, любитель культуры,  будучи рад посмотреть новый спектакль, но в то же время, рад её компании.

В ближайшее время они дошли до Центральной Площади. В середине площади, беспрепятственно возвышался памятник Союза, торжественно открытым в 1924 году в Черновцах в присутствии королевской семьи.

Свадьбу сыграли быстро, без особой подготовки. На самом деле, Николай никогда не был рабом формальностей. И Элиза не была высокомерной, как ее сестра Хельга. Для них, любовь была самой важной вещью. Весь этот спектакль не представлял никакой ценности для них. Для них, ценными были только их чувства...

Они остались в Черновцах, у родителей Элизы. В доме с садом, что они получили в качестве приданого, так и не успели пожить. Посещали лишь изредка.

Отец  Элизы скоро скончался. Не выдержал стресс во время кризиса.

             Элиза хорошо справлялась с работой по дому. У неё был чрезвычайнo практический склад ума. Быстро училась всему, что предполагала навыки. Если видела кого-то ремонтирующего что-то и она могла сделать это. Таким образом, все что ломалось в доме, было быстро исправлено без проблем - электроустановки, приборы ... Она любила готовить, заниматься работой и подпевать, особенно песню "Черновцы, schöne Stadt". Слушала советы и училась всему у всех, что считала полезным для себя.

- Если будешь чистить зубы ежедневно, то они будут безупречными! Моя бабушка умерла со всеми зубами во рту, потому что мыла зубы каждый день солью, говорила она своей дочери.

Николай был человеком учения, книги. Военная карьера была не для него, но выполнял её, не считая труднодоступной, потому что был спортивным и устойчивым человеком.

Элиза забеременела сразу и через девять месяцев после брака родила прекрасного мальчика, по имени Мирчя. В первые дни жизни заболел и умер. Через год, Элиза родила недоношенную девочку, хрупкую и чувствительную, которая сильно была похожа на Николая.

Однажды в конце июня 1940 года, Николай был со взводом прямо на берегу Прута, когда начали стрелять прямо в них. Все опешили. Все бежали куда глаза глядели. Ничего не было видно! Только пули, порошок, отчаянные крики ...

Когда всё закончилось, Николай очутился в яме - как пещера вырытая в глине природой, на берегу реки Прут - рядом с пастухом из деревни.

- Боже, как вам удалось сбежать! Вы прошли эту воду на бревне, на котором, как правило, не может пройти человек! Я видел вас, когда началась стрельба, и не смог в это поверить. Вы поплыли на большой скорости, как будто летели над водой. Вот что делает страх из человека! рассказал ему пастух.

Николай посмотрел на бревно и подумал, что, действительно, сейчас не смог бы пройтись на ней. Только цирковой акробат справился с этим, после многолетней тренировки!

 Его взвод был разрушен. Все, однако, были рады, что отделались жизнью. Видели смерть своими глазами. Лишь немногие получили ранения.

 Командир немедленно объявил:

- Был подписан Пакт Молотова-Риббентропа! Бессарабия, Буковина и область Герта больше не являются частью Румынии, передаются! Русские идут на нас. Было приказано немедленно отступить. Расскажите своим семьям и уходите как можно скорее! Покиньте Черновцы!

Николай быстро побежал домой. Он волновался за Элизу и свою дочь. Но они уже слышали эту новость и упаковывали срочно вещи.

- Русские идут! Они за несколько километров! Мы их уже видим! отчаянные крики были слышны на улице.

- Но куда мы едем?  спросила испуганно Гертруда .

- Поехали ко мне, в Тимишоаре! Это космополитический город, как Черновцы! Гармоничное смешение разных национальностей, религий ... люди такие же добрые, общительный и терпимы друг к другу! Моя деревня находится в нескольких километрах. А мои родственники - гостеприимны.

Багажы были почти готовы. Но было очень много вещей, семейные реликвии, представляющие их прошлое ..., от  которых должны были отказаться, оставить позади ...

- Давайте быстрее! Вещи не имеют никакого значения сейчас! Жизнь-самое главное, что у нас есть! сказал Николай, тем более, что прошёл через это несколько часов назад.

Элизу связывало разные воспоминания с многими вещами. Трудно было выбрать. Но теперь, когда она была так сильно напугана, взяла, что попалось под руку, и что считала абсолютно необходимо.

В Тимишоаре они прибыли утром. Город был очень чистым и зелёным. Сначала они пошли к Феодору, брату Николая, который жил в городе Тимишоара. Но они не могли оставаться там. С Николаем приехали  не только Элиза и дочь. С ними были Гертруда, ее мать, Хельга и ее муж. Тогда они поехали в деревню.

          В  деревне была большая суматоха.

- Приехал Нику, сын священника, со своими немками! сообщали друг другу сельчане.

И они вышли на дорогу, чтобы увидеть дам. Они никогда не видели прежде, такую элегантную одежду, западного стиля и мебель с такими красивыми инкрустациями. Богатые родственники даже подумали приобрести и себе такую на будущее. И будущее, через депортацию в Бэрэган, даже способствовало желанию стать хозяинами желаемой мебели.

Было трудно для человека, который всю свою жизнь прожил в городе, переехать в деревню. Но Элиза былa борцом. Для своей дочери сделалa бы любую жертву!

           Вскоре Николай нашел работу на должность профессора Философии в Тимишоаре. Но все-таки, тишина не долго длилась. Поступил приказ о депортации в Бэрэган для беженцев и землевладельцев и они были вынуждены покинуть Тимишоару.

Эпилог

           После ухода из Черновцов, Элиза, оптимистка по натуре, - как и все бывшие жители этого города, пытались всю свою жизнь, вновь найти очарование людей и потерянных мест. Не получилось, однако. Элиза и Николай были вместе до последнего момента. Николай сопротивлялся всем проблемам -письмом. Писание было то, что крепило его противостоять коммунистической эпохи, хотя и не смог никогда опубликовать свои работы, из-за режима…

Последние годы, ему пришлось работать в качестве библиотекаря - "человек книги" как и Лучиан Блага, так он утешал себя. Он писал каждый день и благодаря этому он сохранил свой ум и сердце молодыми до конца жизни.

             Элиза, хотя и гораздо моложе его, вскоре последовала за ним. После стольких лет жизни с мужем, хотя она и жила с дочерью и внучками  долго не продержалась. Её сильно задела смерть своего младшего брата Антона, который занимал особое место в её сердце, потому что был очень добрым по сравнению с Альвином, который был очень эгоистичным.

С двоюроднами братьями Петером и Иоханнисом не переписывалась. Служба секретной разведки запретила получать или отсылать любое письмо за океаном. Последнее письмо, осведомили её, что эти двое осуществили свою мечту - каждый имел свою ферму. Они слишком много работали, поэтому не успели вступить в брак и обзавестись потомством.

Дядя адвокат из Вены, единственный родственник из Австрии  оставшийся в живых, был  посещён несколько раз Анной, дочерью Альвина, которая стала учителем немецкого и работала иногда и в качестве переводчика, что  содействовало её поездкам в Австрии. И он, никогда не был женат и детей не имел.

Оставшихся двоюродных братьях в Черновцах (в настоящее время Республика Молдова), которые не захотели покидать свои дома и сады, увидела всего-лишь раз, когда они приезжали в Румынию после тридцати пяти лет вместе с своими женами.

      

DR. CORNELIA PĂUN HEINZEL

"ΣΟΚ"

Ένα παρατεταμένο σφύριγμα, σπαρακτικό, όπωςένας απελπισμένοςθρήνοςεισχωρεί  βαθιά στις ψυχές όσων είναιστην κεντρική λεωφόροτου Βουκουρεστίου. Κάθεμέρος του κορμιού συσπάζετε. Κρύος ιδρώτας κυλάει σεκάθε σπιθαμήτηςσπονδυλικής στήλης. Ανήσουν ευτυχισμένος, ήρεμος, ονειροπόλος, τα πάνταγκρεμίστηκανσε μια στιγμή...Αλλά είναισυνηθήςγια τους κατοίκουςπου ζουνκοντά στιςκύριες αρτηρίεςτης πόλης. Γιαπερίπου δεκαπέντε λεπτάσε περιβάλλει μιατέτοιαέκρηξη . Έναπυροσβεστικό όχημα, έναασθενοφόροήένα αυτοκίνητο της αστυνομίας...η ένταση του ήχουγρατζουνίζει κάθε σπιθαμήτου ανθρώπινου σώματος. Ίσωςο απίστευτος συνδυασμόςτων επώδυνωνλεπτων ήχων που σε διεισδύουν ήτα ανατραχιαστικά βογγητά,  να προαναγγέλλουνκάτικακό; Οι ήχοιείναι πιοέντονοι στο σκοτάδι τηςνύχτας. Το βράδυσπάνια περνάει κανένα αυτοκίνητο. Αλλά σίγουρακάποιααυτοκίνητα με ανατριχιαστικάσφυρίγματαθασας βγάλουν από τογλυκόβασίλειοτων ονείρων, για να σαςοδηγήσουν σεπραγματικούςεφιάλτες.

Η κλήση από το κινητό τηλέφωνο  φαινόταν πολύ αρμονική, αν και αυτό ήταν η αρχή για ένα τρομακτικό γεγονός απίστευτα αληθινό.

- Κάρμεν, εσύ είσαι; Με ρώτησε το πρόσωπο που οδηγούσε.

-Ναι! Απάντησα αμέσως.

- Είμαι ηΙζαμπέλα! Βρήκα ένα σπίτι για να  αγοράσω! Στην πραγματικότητα, ένα διαμέρισμα σε ένα σπίτι! είπε η γυναίκα.

- Υπάρχει κάποια απάτη; ρώτησα δύσπιστα. Μεγάλο θαύμα αν είναι όλα εντάξει! Ο συμβολαιογράφος μου είπε πως δεν έχει δει σωστή πώληση τα τελευταία χρόνια! Οι φτωχότεροι απατεώνες θέλουν μόνο προκαταβολή, αλλά να συνεχίσουν να μενουν  στο σπίτι. Το λέω χωρίς ντροπή ότι δεν έχουν πουθενά να πάνε, ότι δεν πρόκειται να σας πουλήσουν τίποτα. Οι μεγάλοι απατεώνες ακινήτων, σου πέρνουν τα λεφτά για ολόκληρο το σπίτι και δεν σας δίνουν τίποτα. Και δεν σας αφήνουν καμιά δυνατότηταγια να τα διεκδικήσεις πίσω.

- Ελπίζω να είνα καλά! Εσύ, πού είσαι; ρώτησε η Ιζαμπέλα.

- Στην Πανεπιστημίου! απάντησα. Μόλις τώρα τέλείωσα

- Πάρε το 16 και θα σου πώ που να κατεβείς! Ο σύζυγός μου έχει πολλά μαθήματα αυτό το εξάμηνο και δεν μπορεί να έρθει τώρα. Θέλω να δω το σπίτι σήμερα. Ελά μαζί μου!

- Εντάξει! Δέχομαι χωρίς συζήτηση.

Και δεν το μετάνιώσα καθόλου. Η διαδρομή του τραμ είναι ένας χώρος, που παραδόξως διαπλέκονται  ιστορίες των δύο τελευταίων αιώνων, απολιθωμένες σε ένα μυστηριώδη,χαοτικό κολάζ.

Η βόλτα με το τραμ 16 είναι ένα ταξίδι με βάρκα στον Αρχαίων με ένα θλιβερό οδηγό. Η διαδρομή σουπροσφέρει  μοναδικές εμπειρίες.

Μόλις περάσουν εκατό μέτραι μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, μια διαχρονική Κοιλάδα των Δακρύων. Ένα γκρι βασίλειο σαν καμβάς βαμμένος σε αποχρώσεις του γκρι, η δημιουργία ενός καταθλιπτικού καλλιτέχνη. Από το πεζοδρόμιο, ντυμένο με σκούρες αποχρώσεις γκρι-μπλε του ουρανού ... Εμφανίζονται κτίρια που κατασκευάστηκαν στις αρχές του αιώνα, εγκαταλελειμμένα χωρίς τζάμια ή παράθυρα, ξεφλουδισμένους  τοίχους, στους  οποίους αποκαλύπτεται χωρίς ντροπή το κόκκινο τούβλο που πέρασε μέσα από τα βάθη των αιώνων,  απομεινάρια των τοίχων. Καταστράφηκαν ... όπως μετά από κάθε κατακλυσμό ή οποιαδήποτε ένοπλη επίθεση! Εμφανίζονται εικόνες από την  Βηρυτό κατά τη διάρκεια του πολέμου! Ανάμεσά τους μερικά νέα γιγάντεακτίρια αποκαθαρό βαθύ μπλεγυαλί, ασημένιο μέταλλο, που στεγάζει δύο τράπεζες και την έδρα μιας εταιρείας! Εμφανίζεται ακόμη και ο ανατριχιαστικός σκελετόςενός νέου κτιρίου. Αλλά η αίσθηση είναι παρόμοια με την εικόνα ενός ανθρώπινου σκελετού. Και από τόπο σε τόπο, τη γη κατάφυτη με ψηλά αγριόχορτα, νηματοειδείς ... Μεταξύ αυτών, παρουσιάζεται ήπια, κανένα ανοδικό σπειροειδές,με φύλλα κομμένα σε ενδιαφέροντα σχήματα, τα οποία αραιώνουν προς την κορυφή του φυτού,καταλήγοντας σε κύκλο. Πρόκειται για μια επιστροφή στις αρχές τους και την ίδια στιγμή σε μια νέα αρχή, στη μαγεία των λουλουδιών. Γιατι κάθε λουλούδι που μελετάς προσεκτικά σου φανερώνει το θαύμα του.. Ακόμη και αν είναι απλά ένα ζιζάνιο ...

Παρατηρώ  ότι το τραμ μου δίνει μια ευκαιρία, που δεν θα είχα σαν πεζός, μέσω αυτής της διαδρομής. Ως αιώνιος αναζητητής της ομορφιάς, μπορώ να θαυμάζω μεταξύ των σωρών από συντρίμμια, ευαίσθητεςδαντελωτές λεπτομέρειες, πάνω από τις ελλειπτικές αψίδες. Αφήνομαι μαγεμένη  από το μυστήριο των  ψυχρών κατάλευκων μαρμάρινων αγαλμάτων, που δεσπόζουνπάνω στους εύθραυστους τοίχους των κτιρίων, ξεχωρίζοντας από το υπόλοιπο τοπίο. Ως πεζός, νομίζω όμως, ότι δεν θα θαύμαζα  ήσυχατο πέτρινο σπαθί του γενναίου Ρωμαίου στρατιώτη, έτοιμου για μάχη που φρουρεί πάνω από την είσοδο του κτιρίου μπροστά μου, κρεμασμένοςστον τείχο σαν από θαύμα, έτοιμος να πετάξει από πάνω μου ανα πάσα στιγμή.Ανατριχιάζω βλέποντας το κεφάλι της αθάνατης Αφροδίτης, κρεμασμένο στην αψίδα του μπαλκόνιου, έτοιμη να με μεταφέρει ως κοινός θνητός, σε άλλαβασίλεια, στο μυστηριώδες βασίλειο των γκρι σκιών ... Πιο παράξενο από ό, τι την διαδρομή που ακολουθώ;

Σαν να βρίσκομαι σε μια κάψουλα του χρόνου, που με μετάφερε στο Βουκουρέστι αρχές του αιώνα, ωστόσο, έχωντας επίγνωση του παρώντος. Νομίζω ότι, για τους λάτρεις των δυνατών συγκινήσεων στη Δύση θα ήταν κάτι νέο. Αλλά εμείς που ζούμε μόνιμααυτά τα πράγματα, ένα πείραμα σαν αυτό είναι τόσο συνηθισμένο,ασήμαντο.

Ένα μικρό πάρκο αποκαλύπτεται και στη μέση του μια κοκκινωπή πορτοκαλί φλόγα, που φρουρείται από παράξενες μορφές: ο JeanValjean της εποχής μας, μερικά από αυτά τα μέρη και τους άθλιους χαρακτήρες, τραχύς, με τα πρόσωπα που χαρακτηρίζούντε  από ένα διαβολικό μίσος, βγαλμένοι απο τα μυθιστορήματα του Ντίκενς ... με τους οποίους ποτέ δεν θα ήθελες να συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο.

Πολύ λίγα σπίτια είναι ανακαινισμένα. Εκείνα που στεγάζουν κανένα κόμμα, κανένα σύνδεσμο... κτίριαπου τα ανάλαβαν διάφορες επιχειρήσειςείναι τα πιο συγκλονιστικά, εντελώς ανάρμοσταμέσα από ένα μείγμα της σύγχρονης και αρχαίας αρχιτεκτονικής.

Τα μάτια μου ταξιδεύουν ενθουσιασμένα στην συναρπαστική αρχιτεκτονική του κτιρίου μπροστά. Προσπαθώ να απολαύσω την κάθε λεπτομέρεια ... Τα μάτια μου παρακολουθούν ανυπόμονα αυτήν την ανυπαρξία του παραδείσου, των ήπιων διασταυρώσεων με τα ελλειπτικά τόξα, με τα υπέροχα παραβολικάμονοπάτια, με τις υπερβολικές λεπτές κολόνες που κυριαρχούν και τις  κατά τόπους  τέλειες σφαίρες. Hίριδα μου μεταμορφώνεται σε προσωρινο σύστημα αναφοράς, στην οποία μπορεί να υπολογίσει κάθε ακτίνα ή μήκος του τόξου, σε οποιαδήποτε επιφάνεια.Η κάθε στιγμή είναι η προέλευση της χρονικής αναφοράς, όταν γυρίζεις την κλεψύδρα και η λεπτή  κλωστήαπό την χρυσή άμμο ξεκίνα  δειλά να γλιστράει. Σε αυτόν τον κόσμο του άπειρου, αλλά δεν κρατάει πάρα πολύ ... σε ξυπνάει απότομα στην πραγματικότητα η κρυστάλλινη πινακίδα τοποθετημένη στον μπροστινό τοίχο "κοινωνικό κατάστημα». Στα αριστερά,βασιλεύει ένα μικρό κάστρο σε αναιξιάτικο πράσινο, ΄πόσο σε ενθουσιάζει.Η ματιά παρακολουθεί ξανά εξαπατημένη, κάθε λεπτομέρεια, κάθε στρογγυλοποίηση των υπέροχων μαρμάρινων κιονόκρανων.Το αίσθημα της μαγείας εξασθενεί γρήγορα.Η ματιά πέφτει σε μιαάκαμπτηπανοπλία, στερεωμένη στην πρόσοψη του κτιρίου, προς τα δεξιά, δύο μέτρα από το έδαφος: "Κατάστημα - ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ"!

Στη συνέχεια, κοιτάζεις έκπληκτος τους  ταξιδιώτες του τραμ που είναι τέλεια συγχρονισμένοι με το γκρι εξωτερίκο βασίλείο. Με τα ρούχα τους, τις σκέψεις τους ... Όλοι κοιτούν στο κενό. Όλοι επιπλέουν στο απέραντο ωκεανό των προσωπικών τους σκέψεων, τα καθημερινά προβλήματα, σαν όλα γύρω τους να είναι κάτι το συνηθισμένο. Τι βρίσκεται έξω δεν τουςενδιαφέρει πλέον ...

Μεταξύ των  κατεδαφισμένων τείχων, στην αρχή ενός δρόμου σαν ένα παραβολικό παραμορφωμένο τόξο, άθλιες φιγούρες, κουρελιασμένες, με σκοτινά πρόσωπα.

Σκέφτεσαι χωρίς να θέλεις στον Δάντη, ταξιδεύοντας στους κύκλους της κόλασης. Μια κόλαση  που ωστόσο ακόμη να βρεις.. Μια επίγειος κόλαση ...

Ένα παιχνιδιάρικο κοριτσάκι τραβάει πίσω της ένα θυμωμένο σκυλί, σαν τον Κέρβερο. Το γαύγισμα του τράβησε την προσοχή σε ένα κοπάδι από σκυλιά που ήταν εκεί κοντα. Τα σκυλιά περιβάλλουν το μικρό κορίτσι και κάνουν ένα άλμα προς αυτή, δείχνοντας τα λαμπερά τους δόντια. Την καλύπρουν με τα πόδια τους. Και τότε, στην γωνιά, ένας άνδρας τους ρίχνει ένα κλαδί. Φωνάζει προς τους σκύλους και αυτοί το βάζουν στα πόδια...

Μπροστά κυριαρχεί με ευσέβεια μια εκκλησία. Ο ίδιος παράξενος συνδιασμός μεταξύ των νέων τρούλων,πρόσφατα ανακαινισμένων, τα φρεσκοβαμμένα τοιχώματα της πλευρικήςεισόδου και οι παλιοί τοίχοι προς τη λεωφόρο, χαότικα αποφλοιωμένοι, βίαια τρυπημένοι απο σύγχρονεςσωλήνες για τον λέβητα, που έχει εγκατασταθεί πρόσφατα, στον οποίο υπάρχει ένα κεφαλάρι, που γράφει «ιστορικό διατηρητέο μνημείο».

Η σκέψη μου τρέχει νοσταλγικά στους φτωχούς ηλικιομένους, που ζουν στα παλιά σπίτια, που είναι ακόμη γερά, και πιθανώς να βρίσκονται πολύτιμα και ανεκτίμητα αντικείμενα τέχνης, όπως και αρχιτεκτονικά στοιχεία που διακοσμούν το εξωτερικό, τον  φόβο που ζουν αυοί οι  άνθρωποι κάθε μέρα, ανίσχυροι στους κινδύνους. Η ομάδα του Jean Valjean από το πάρκο φαινόταν έτοιμοι για γενναία πράγματα.Ετοιμάζουν σχέδια μεγάλης κλίμακας ...

Φτάσαμε στην περιαχή του σπιτιού προς πώληση μισή ώρα νωρίτερα. Σκεφτήκαμε να αναζητήσουμε το σπίτι με τις ενδείξεις που μας είχε δώσει ο κτηματομεσίτη: η ηλικία του κτιρίου, το είδος κατασκευής, η όψη. Υποθέτοντας ότι οι πληροφορίες που μας έδωσαν  ανταποκρίνοταν στην πραγματικότητα ...

Δύο τεράστια σπίτια ταίριαζαν με την περιγραφή.Τα μελετήσαμε από απόσταση επείδη στο ένα από αυτά, ένα άτομο απο το παράθυρο της σοφίτας μας παρακολουθούσε πίσω από μιαδαντελωτή κουρτίνα, χοντρή και κιτρινισμένη από το χρόνο. Δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε την φιγούρα. Υποψιαστήκαμε ότι είναι ένα ηλικιωμένο άτομο.

Η Ισαβέλλαήταν σκεφτική. Οι σκέψεις της πετούσαν άθελα τους στην προηγούμενη ημέρα. Πόσο επιθυμούσε να ήταν πραγματικό! Να μπορούσε να αγοράσει το διαμέρισμα. Ονειροπόλείσε για το τι είχε συμβεί.

............................................................................................................................................

Ο Παύλος την περίμενε στην πόρτα του νοσοκομείου. Είδε την Ισαβέλλα να βγαίνει βιαστικά  και την χαιρέτησε με μια φωνή φεμάτη ενθουσιασμό:

- Επιτρέψτε μου να σου δώσω μια τρομερή είσηση! Βρήκασπίτι για να αγοράσουμε!

    Η Ισαβέλλαδεν είπε τίποτα και τον κοίταξε χωρίς να αντιδρά.

- Ισαβέλλα, μ 'ακούς; Βρήκα σπίτι! επανάλαβε οΠαύλος.

  Σαν να μόλις ξύπνησε,η Ισαβέλλα  τελικά απάντησε:

- Σπίτι; Έχεις  βρει  σπίτι για να αγοράσουμε; Μας το επιτρέπουν τα οικονομικά μας; ρώτησε.

- Ναι! Έχει μια καλή τιμή! είπε ο Παύλος χαρωπά.

- Και πού να βρίσκεται; ρώτησε δύσπιστα η Ισαβέλλα.

- Εδώ, λίγα τετράγωνα μακριά. Μίλησα με τον κτηματομεσίτη και είπε ότι τη Δευτέρα μπορούμε να πάμε να δούμε. Ξέρω μόνο το όνομα της οδού.

- Ας το δούμε τώρα! είπε η Ισαβέλλα ανυπόμονα. Σίγουρα θα καταλάβουμε ποιο είναι

- Εντάξει! Συμφώνησε ο Παύλος. Πάμε τώρα, αν θέλεις.!

      Περπάτησαν λίγα τετράγωνα, διέσχισε τη λεωφόρο και μπήκαν σ΄ ένα δρομάκι.

- Εδώ είναι ένα παλιό σπίτι! Αυτό να είναι άραγε; Αλλά δεν είναι πολύ μεγάλο; Στο ισόγειο και τον πρώτο όροφο δε ζει κανείςί. Κοιτάξε στη σοφίτα, μια ηλικιωμένη γυναίκα μας παρακολουθεί; είπε ο Παύλος. Και οι δύο κοιτάξαμε περίεργα στο παράθυρο, μελετώντας παράλληλα, προσεκτικά το κτίριο. Στο ισόγειο, πρόσφατα είχαν τοποθετηθεί PVC παράθυρα σε πλήρη αντίθεση με το υπόλοιπο κτίριο. Το ισόγειο ήταν προσφάτως βαμμένο αλλά στα άλλα πατώματα ο σοβάς ήταν ξεφλουδισμένος, σε προχωρημένο στάδιο φθοράς. Αν κοίταζες την σοφίτα δεν χρειαζόταν  μεγάλη φαντασία για να καταλάβεις ότι  οποιαδήποτε κίνηση από μικρή απόσταση θα την γκρέμιζε.  Απλά σε φόβιζε! Είχες την αίσθηση ότι την επόμενη στιγμή που θα έπεφτε  στο κεφάλι σου! Η γρία έφυγε φοβισμένη από το παράθυρο.                                                                        

 - Ας δούμε άλλα σπίτια. Ίσως μαντέψουμε το δικό μας! είπε η Ισαβέλλα.  Δεν πιστεύω να είναι ακριβώς αυτό.                                                                                                 Αφού διέσχισαν το δρόμο, το παλιό σπίτι ήταν το πιο κοντινό στην περιγραφή της παρουσίασης που τους έδωσε ο μεσίτης..

- Θα μάθουμε την Δευτέρα, είπε ο Παύλος. Να έχουμε λίγη υπομονή!

- Εντάξει, συμφώνησε και η Ισαβέλλα.

............................................................................................................................................

Ο κτηματομεσίτης όμως μας καλέσετε και εμφανίστηκε αμέσως με το αυτοκίνητό του στον τόπο συνάντησης. Πήγαμε μαζί προς το σπίτι. Στο μπροστινό μέρος του σπιτιού, μα περίμενε μια γυναίκα πάνω από πενήντα χρονών,παχουλή, με επιδερμίδα σε χρώμα ελιάς και μακριά μαλλιά, βαμμένα μαύρα- μπλε. Την συνόδευε ένας παχουλός νεαρός, με χαρακτηριστικά που σαφώς έδειχναν μια νοητική καθυστέρηση.
Η γυναίκα συστήθηκε περήφανα ως οδοντίατρος σ’ ένα χωριό  γύρω από το Βουκουρέστι, όπου είπε ότι ζει με το γιο της. Έτσι εξαφανίστηκαν οι οποιές αμφιβολίες  προέκυπταν  τουλάχιστον στις σκέψεις μας, σε σχέση με τιο σκούρο χρώμα του προσώπου της.

- Έχουμε ένα σπίτι υπό κατασκευή! είπε η γυναίκα. Και αυτός είναι ο γιος μου. Και αύτος τελείωσε ιατρική, σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, είπε η ομιλητική κυρία. Όταν ήταν  φοιτητής, αγόρασα αυτό το διαμέρισμα στο σπίτι, το οποίο τώρα θέλω να το πουλήσω.

    Μπήκαν στην αυλή. Το εξωτερικό της οικοδόμησης φαινόταν αρκετά καλό αν υπολογίσεις τη διέλευση του μέσα από τα βάθη των καιρών.
- Θα ήταν καλύτερα αν βρισκόταν στο δρόμο! αναφώνησε η Ισαβέλλα.
    Στην αυλή, κομμάτια από το σπασμένο πεζοδρόμιο και σκουπίδια μέσα σ’ένα υπερχυλισμένο σκουπιδοτενεκέ.

Ανεβήκαμε όλοι με σειρά μέχρι τον πρώτο όροφο του σπιτιού, μέσα σε μια μικρή σπειροείδη σκάλα. Μια πόρτα από PVC, πρόσφατα τοποθετημένη  εμφανίστηκε μπροστά μας. Ο κτηματομεσίτης την άνοιξε.

Το διαμέρισμα ήταν σχετικά μικρό σε σύγκριση με τους χύρους στους οποίους είχα συνηθίσει και είχα ζήσει μέχρι τώρα.  Αλλά ήταν στο πατρικό μου σπίτι. Το παλιό εσωτερικό ήταν γεμισμένο με παράθυρα PVC, νέα πλακάκια, σύγχρονα υδραυλικά συστήματα. Αλλά η τιμή ήταν αποδεκτή.
- Το διαμέρισμα το ήθελε η γειτονίσσα από πάνω. Αλλά δεν θέλουμε να το πουλήσουμε σ’ αυτήν.  Να μην μιλάτε μ΄αυτήν!  Είναι λίγο τρελή,  μας είπε η σκοθρόχρωμη κυρία.
- Και με τον συμβολαιογράφο, τι κάνουμε; ρώτησε η Ισαβέλλα.

- Μπορείτε να επιλέξετε εσείς.  Εμείς έχουμε όμως, τους συμβολαιογράφοι μας. Και δικηγόρους και διασυνδέσεις ... Μπορούμε να κάνουμε όλη την τη γραφειοκρατία κοντά τους.. Αν θέλετε, φυσικά!

 - Όχι, όχι! Καλύτερα να διάλέξουμε εμείς τους συμβολαιογράφου! είπε η Ισαβέλλα, πιστεύοντας  ότι έτσι θα είναι πιο σίγουρη η συναλλαγής που θα έκαναν. Πολλοί γνωστοί της εξιστόρησαν πόσα προβλήματα είχαν με τους συμβολαιογράφους. Ακόμα και φίλη της, συμβολαιογράφος της είχε πει διάφορες καταστάσεις με άλλους συμβολαιογράφους, που έκαναν ψευδείς πράξεις.
          Φεύγοντας, η κα Ροδοκόκκινη τους πρόσφερε απλόχερα από ένα CD  με παραδοσιακή μουσική.

- Αυτό το CD είναι με τις ηχογραφήσεις μου. Είμαι πολύ παθιασμένη με τη παραδοσιακή μουσική. Τραγούδησα και σε ένα τηλεοπτικό σταθμό, είπε πρόσχαρη η γυναίκα .

............................................................................................................................................

Μετά από τρεις ημέρες, η Ισαβέλλα μου τηλεφώνησε πάλι:
 - Γεια σου! Αύριο θα αγοράσω το σπίτι! Έχω ήδη καταβάλει την προκαταβολή! Και υπόγραψα το προκαταρτικό συμβόλαιο, είπε βιαστικά.

 - Είναι όλα εντάξει; την ρώτησα. Η πιθανότητα να είναι απατεώνες είναι πραγματικά μεγάλη!

 - Ναι, είδα και εγώ  στην τηλεόραση κάποιες περιπτώσεις απάτης.
      - Πήρες τις προφιλάξεις σου με τον συμβολαιογράφο; ρώτησα.

 - Εμείς βρήκαμε την  κα συμβολαιογράφου, απάντησε.

- Ένας συμμαθητής μου απο το κολέγιο, μου είπε πως αυτός και ένας φίλος έκαναν μια εταιρεία ακινήτων, μετά την επανάσταση και δέκτηκαν όλους όσους προτάθηκαν σ’ αυτούς.  Οι άνθρωποι είχαν  εμπιστοσύνη και τους έδωσαν όλα τα  έγγραφα για να πουλήσουν τις περιουσίες τους. Ούτε καν πέρασε από το μυαλό τους ότι θα μπορούσε να είναι απατεώνες! Μόνο στις ταινίες είχαν δει τέτοιες περιπτώσεις ! είπα στην  Ισαβέλλα.

- Και τώρα, υποθέτω, ο συμμαθητής σου είναι πολύ πλούσιος, είπε η Ισαβέλλα.
- Θεός φυλάξοι! Ο φίλος του έφυγε με όλα τα χρήματα που κέρδίσαν, και ο συμμαθητής μου  έμεινε με χρέη για να ξεπληρώσει, της εξήγησα αμέσως.

............................................................................................................................................

Ο Παύλος και η Ισαβέλλα επέστρεψαν  για να επισκεφθούν το σπίτι.  Την επόμενη ημέρα έπρεπε να υπογρλαψουν τα έγγραφα πώλησης.
- Ισαβέλλα, πρέπει να μιλήσουμε με τους γείτονες για να δούμε ποια είναι η κατάσταση. Με την μόνη γειτόνισσα που είδαμε δεν μπορούμε να συζητήσουμε. Οι ιδιοκτήτες μας συμβούλεψε να μην της μιλήσουμει. Ας δούμε τι γίνεται με τους άλλους. Όσες φορές περάσαμε απ’ εδώ , δεν είδα κανέναν, εκτός από τη παράξενη γείτονισσα  από πάνω. Δεν είναι λίγο περίεργο; είπε ο Παύλος.

Μπήκαν από την μπροστινή πόρτα, από τον δρόμο. Ανέβηκαν τις σκάλες στον πρώτο όροφο και μια μεταλλική πόρτα που είχε πρόσφατα εγκατασταθεί, εμφανίστηκε μπροστά τους. Μια πόρτα όμοια με αυτήν από το διαμέρισμα που τους παρουσίασε ο κτηματομεσίτης. Υπήρχαν κομμάτια άπο το μπλε νάιλον  μεταφοράς στην επιφάνεια της πόρτας, όπως και στην πόρτα του διαμερίσματος τους. Χτύπησαν  την πόρτα αλλά κανείς δεν απάντησε. Στον πρώτο όροφο, λήθαργος! Μια πανομοιότυπη πόρτα. Χτύπησαν την πόρτα. Πάλι, χωρίς αποτελέσμα. Ο Παύλος και η Ισαβέλλα  ήταν τόσο σοκαρισμένοι που δεν αρθρώσαν ούτε μια λέξη. Ούτε τις απόψεις τους δεν αντάλλαξαν  όπως έκαναν συνήθως. Ίσως επειδή ήθελαν τόσο πολύ ένα δικό τους σπίτι ... Και μέχρι στιγμής είχαν βρεί μόνο απατεώνες. Η μητέρα του Παύλου προσπάθησε όταν ήταν ακόμη φοιτητής, να αγοράσει ένα στούντιο στο Βουκουρέστι. Και δεν τα κατάφερε. Είχε βρει είτε άτομα είτε γραφεία που ήθελαν μόνο να την ξεγελάσουν. «Αναρωτιέμαι πώς μερικοί εξακολουθούν να καταφέρνουν να αγοράσουνπραγματικά ένα σπίτι ή ένα διαμέρισμα; αναρωτιόταν πάντα ο Παύλος. "Μάλλον πρέπει να αγοράσουμε  από γνωστούς ή να έχοις σοβαρές γνώσεις για τα μεσιτικά γραφεία», σκέφτηκε. Μερικοί έχουν καταφέρει να κάνουν πραγματικέςσυναλλαγές. Αλλά πόσοι είναι αυτοί που έπεσαν θύματα! Ένα μεγαλύτερος σε ηλικία συνάδελφος  από το πανεπιστήμιο του είπε ότι μια πρώην συμμαθήτρια, παντρεμένη με έναν υπάλληλο μιας τηλεόρασης εξαπατήθηκαν και δεν μπόρεσαν να λύσουν τίποτα. Ακόμα και η γειτόνισσα τους, διευθύντρια σ’ ένα λύκειο είχε πέσει θύμα απάτης. Αγόρασε ένα διαμέρισμα σε ένα συγκρότημα κατοικιών και πλήρωσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Όταν είδε ότι δεν είχε  καμία πιθανότητα να βρει άλλη λύση, ήθελε να προσφύγει στο δικαστήριο. Αλλά και  αυτή η  προσέγγιση ήταν άσκοπη, διότι το συμβόλαιο ήταν τόσο καλά εδραιωμένο από τους δικηγόρους της εταιρεία πώλησης, που με βάση αυτού δεν ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν τίποτα, άσχετα αν είχαν πάρει τα λεφτά για το διαμέρισμα.

Ο Παύλος και η Ισαβέλλα είχαν βγάλει από το μυαλό τους ότι θα είναι ποτέ σε θέση να αγοράσουν το δικό τους διαμέρισμα. Και ιδού, τώρα όμως, φαίνεται ότι υπήρχαν οι συνθήκες για μια επιτυχημένη συναλλαγή. Ο Παύλος κοίταξε πάλι τις μικρές αγγελίες, αναγκάσμένος  από την κατάσταση στο κοιτώνα όπου ζούσαν και στον οποίο ξεκίνησε πλήρη ανακαίνιση.  Οι βοηθοί και νεαροί καθηγητές  απο την επαρχία, κατοικούσαν  μαζί με τους μαθητές. Ήταν ευχαριστημένοι, επειδή πληρώναν λιγότερο νοίκι από το συνηθισμένο και επιπλέον εξακολουθούσαν να αισθάνονται φοιτητές. Τώρα, όμως, έπρεπε να βρουν επειγόντως κάπου για να μετακομίσουν. Με την οικονομική κρίση όλοι οι μαθητικοί και φοιτητικοί κοιτώνες είχαν πάρει τεράστια κονδύλια για ανακαίνιση. Και φυσικά ήταν όλα κλειστά. "Έτσι, η ευκαιρία αυτή," σκέφτηκε ο Παύλος, εμφανίζοταν στο σωστό χρόνο. Η Ισαβέλλα και ο Παύλος κατέβηκαν  και στη συνέχεια περπάτησαν προς το δεύτερο κτίριο, στο οποίο βρισκόταν το διαμέρισμά τους.

- Ας προσπαθήσουμε στα γειτονικά κτίρια, είπε ο Παύλος. Πήγαν και δύο έξω στο δρόμο και είδαν το σχολείο στο παρακείμενο κτίριο.

 - Να δοκιμάσουμε εδώ; ρώτησε ο Παύλος. Και κατευθύνθηκαν προς την είσοδο. Στην πόρτα ήταν δύο γυναίκες, μέσης ηλικίας.
- Αν δεν σας πειράζει, ξέρετε  την κατάσταση με το γειτονικό ακίνητο ρώτησε ευγενικά η Ισαβέλλα. Σύντομα θα αγοράσουμε ένα διαμέρισμα στο πίσω μέρος. Πλήρωσα και προκαταβολή, είπε χαρωπά, μή μπορώντας να κρύψει τη χαρά της.

 - Δουλεύω πόλλα χρόνια στο σχολείο – είπε μια από τις κοπέλες. Ειχαν ασκηθεί προσφυγές για το κτίριο και κέρδισε ένα γέρος στο δικαστήριο, που προφανώς ήταν ο ιδιοκτήτη πριν. Η ενοικιάστρια ειχε κάνει και αυτή προσφυγή στο δικαστήριο, αλλά γνωρίζουμε ότι έχασε. Ο γέρος είχε δύο κόρες. Η πρώτη πήρε το μπροστινό μέρος. Η άλλη δεν ξέρω τι έκανε.. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάτι πάει λάθος, γιατί ενώ ο γέρος ζει, αυτές τον δήλωσαν νεκρό,  για να γυριστούν όλα σστο όνομα τους. Στην πραγματικότητα, σ’ ένα διαμέρισμα στο στο πίσω μέρος, υπάρχει επικαρπία. Ο γέρος νοσηλεύεται σε έναν οίκο ευγηρίας κοντά στο Βουκουρέστι.

Ο Παύλος και η Ισαβέλλαl αμέσως σκέφτηκαν ότι ήταν το διαμέρισμά τους.
- Στο δικό μας έγινε επικαρπία! είπαν και οι δύο ταυτόχρονα.
- Πείτε μου, παρακαλώ, του ιδιοκτήτης είχε εθνικοποιηθεί το σπίτι; ρώτησε η Ισαβέλλα με περιέργεια.

- Ω, όχι! η απάντησε  ηλικιωμένη γυναίκα. Ο ιδιοκτήτης ήταν μέλος της Σεκιουριτάτε σ’όλη του την ζωή! Όταν οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία αυτός είχε πάει μόνο τέσσερις τάξεις του δημοτικού. Ήταν ένας απλός ξυλουργός. Όμως, το καθεστώς είχε ανάγκη από ανθρώπους σαν κι αυτόν. Ο άνθρωπος τους βοήθησε να τιμωρήσουν μεγάλους τους εχθρούς. Ως ανταμοιβή γρήγορα έγινε συνταγματάρχης. Για τις υπηρεσίες του, πήρε αυτό το ακίνητο, αφού είχε εθνικοποιηθεί. Δεν μπορούσε όποιος και όποιος να πάρει ένα σπίτι τόσο μεγάλο! Σχετικά με τον πραγματικό ιδιοκτήτη κανείς δεν ξέρει τίποτα. Το πιο πιθάνο είναι ότι πέθανε ...

- Αλλά, δεν είχε παιδιά; Ίσως να διεκδικούσαν το σπίτι, ρώτησε ο Παύλος.
- Εεεε ... Με αυτά είναι η παλιά ιστορία. Ο ιδιοκτήτης είχε ένα γιο, τνο οποίο αγαπούσε πολύ. Όταν ήταν στο κολλέγιο αγάπησε ένα κορίτσι, κόρη ενός ιερέα και ήθελε να παντρευτεί. Οι γονείς του ωστόσο, ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι! Του έλεγαν να επιλέξει ένα κορίτσι του λαου, αν θέλει να έχει το μέλλον του εξασφαλισμένο. Έτσι ίσως να μπορούσαν να σώσουν το σπίτι. Τα κορίτσια των εργατών και των αγροτών  έμπαιναν αμέσως στο πανεπιστήμιο. Ακόμη και χωρίς να είχαν τελειώσει το λύκειο. Το αντικαταστούσαν με τη Σχολή Εργασίας. Η κόρη του ιερέα, άδικα ήταν έξυπνη και μελετηρή. Υπ’ηρχαν πολύ λίγες θέσεις στο πανεπιστήμιο για άτομα σαν κι αυτή. Συναγωνίζονταν μέχρι και δέκα υποψήφιοι για μια θέση. Και ακόμα κι αν αποφοιτούσε, πάλι η ζωή θα ήταν δύσκολη. Ο νεαρός όμως δεν ακούγε. Αγαπούσε πολύ την Αλίνα. Είχαν παντρευτεί χωρίς να πάρουν τη γονική συναίνεση .Και τότε το πρώτο βράδυ, αφού ανακοίνωσε στους γονείς του τον γάμο τους, συνέβει κάτι τρομερό. Τη νύχτα, ενώ οι δύο ερωτευμένοι κοιμόντουσαν, δολοφονήθηκαν στον ύπνο τους, με πολλά χτυπήματα από σφυρί ... Από τότε πιστεύεται ότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο από φαντάσματα. Ακούγονται μέσα στη νύχτα συνεχώς τρομακτικές, απελπισμένες  κραυγές...

- Τι τραγωδία! Αναφώνησαν έκπληκτοι ο Παύλος και η Ισαβέλλα. Σας ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες! είπανε συγχρόνως ο Παύλος και η Ισαβέλλα.

«Πόσο παράξενο! "Σκέφτηκε ο Παύλος. "Γιατί αυτή  ιστορία ήταν ένα σοκ για αυτόν; Ένα σοκ, σαν να το έβγαλε από τα βάθη του μαλυού του. Γιατί είχε την αίσθηση ότι αυτό που του είχαν πει του φαινόταν γνώριμο; Ίσως επειδή είχε συμβεί το ίδιο σ’ αυτόν; Οι γονείς του αντιτίθονταν στο γάμο του με την Ισαβέλλα. Ήθελαν για νύφη τους, την κόρη κάποιου της Σεκιουριτάτε, γείτονας στο μπλοκ. Αλλά δεν ήταν τόσο όμορφη και έξυπνη όπως την Ισαβέλλα. Επιπλέον, πριν από το 1989, η κόρη του  Σεκιουρίστ δεν φοίτησε πουθενά  μετά από οκτώ τάξεις. Και δεν υπήρχε πλέον καμία πιθανότητα να επιστρέξει στο σχολείο. Μετά την επανάσταση, ωστόσο, έχει κανονίσει την κοπέλα μέσω της Σεκιουριτάτε να πάει σε νυχτερινό γυμνάσιο και ακόμη να πάρει πτυχίο κολεγίου, ενός ιδιωτικού σε ένα στούντιο κάποιου που συνεργάζοταν με την  Σεκιουριτάτε . Στη συνέχεια, δωροδοκώντας, η κόρη του είχε εργοδοτηθείί άμεσα από την Εισαγγελία.

Ο Παύλος σκέφτηκε ίσως ότι με τις σχέσεις του Σεκιουρίστ δεν θα περνούσε τόσο άσχημα τώρα στο κολέγιο. Ο επικεφαλής του τμήματος έγινε καθηγητής από τους κομμουνιστές, από ένα απλό εργάτη. Όταν ήταν φοιτητής, ήταν ο χειρότερος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. Αλλά είχε  έντονη δραστηριότητα ως καταδότης στην  Σεκιουριτάτε και ως εκ τούτου, μόνο αυτός έμεινε από τους παλιούς. Οι καλύτεροι από επαγγελματικής άποψης πήγανε προς άλλες κατευθύνσεις - ή μετανάστευσαν στο εξωτερικό ή πέθαναν από γεράματα ... Ο επικεφαλής του τμήματος και του πανεπιστημίου προσέλαβε την κόρη του,  τον γαμπρό του, τους δύο γιους του και τη σύζυγο του. Ο πρωτότοκος γιος του, ο Ανδρέας, ήταν συνφητητής του Παύλου. Ήταν από τους τελευταίους της χρονιάς του. Περνούσε τις εξετάσεις του πάντα με καθυστέρηση. Αλλά αφού  ο Αντρέας είχε για αφεντικό τον ίδιο τον γονιό του, φυσικά πέρασε γρήγορα και εύκολα στη θέση του ομιλητή.....

Ο Παύλος πίστευε ότι ο φίλος του Μιχαήλ, είναι σε καλύτερη θέση γιατί είναι σε άλλο τμήμα. Και γιατί  επικεφαλής του τμήματος δεν είχε φέρει την οικογένεια του. Αλλά ο Μιχαήλ του ξεκαθάρισε ότι δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση από αυτόν.Ο καθηγητής, προϊστάμενος του Τμήματος έχει άλλες αδυναμίες. Έφερνε τους εραστές του, τους οποίους προωθούσε. Τον Μιχαήλ, επειδή ήταν ο καλύτερος της χρονιάς τουδεν τον συμπαθούσε καθόλουί. Ο Παύλος ρώτησε από περιέργεια, αν οι εραστές ήταν ελεύθεροι.. Και έμαθε κάτι εκπληκτικό!  Όλοι ήταν παντρεμένοι, με παιδιά, όπως και ο προιστάμενος του,  για τα μάτια του κόσμου! Για να μην υποψιαστεί κανείς τίποτα. Κι όμως, πολλοί γνωρίζαν την αλήθεια ...
           Οι σκέψεις του διακόπηκαν από την μελωδική φωνή της Ισαβέλλας.

 - Τι είναι η επικαρπία; ρώτησε.

 - Ας ρωτήσουμ την συμβολαιογράφο, αφού εμείς την βρήκαμε », είπε ο Παύλος.

 - Να την ρωτήσουμε από το τηλέφωνο!  είπε η Ισαβέλλα.

- Αλλά πρώτα, ας μιλήσουμε με τον κτηματομεσίτη. Στη συνέχεια, να πάμε στο δημαρχείο του τομέα μας για να δούμε αν ο θάνατος του γέρου καταγράφεται. Ο Παύλος πήρε το κινητό του και χτύπησε το νούμερο.
- Γεια σας, είμαστε το ζευγάρι με το σπίτι για πώληση. Έμαθα ότι ο παλιός ιδιοκτήτης δεν είναι νεκρός. Πάμε στο δημαρχείο για να ελέγξουμε.
- Ναι, ζει! Αλλά να μην ακολουθήσετε τα όποια ίχνη. τους είπε ο κτηματομεσίτης με απειλητική φωνή.   Αν ξαναελέγξετε κάτι, θα έχετε προβλήματα μαζί  μας! Μιλούμε αύριο όταν θα συναντηθούμε στη συμβολαιογράφο! και έκλεισε νευρικά το τηλέφωνο.

 Ο Παύλος παρέμεινε σαν κεραυνοκτυπημένος.

- Ας μιλήσουμε με την συμβολαιογράφο, τον ενθάρρυνε η Ισαβέλλα.

 - Γεια σας, κα συμβολαιογράφου, είμαστε εμείς με το σπίτι, που έχουμε ραντεβού αύριο. Έμαθα ότι υπάρχει επικαρπία ακινήτου. Τι σημαίνει αυτό; Ο πρώτος ιδιοκτήτης είναι ακόμα ζωντανός, παρόλο που ο ίδιος έχει δηλωθεί  νεκρός από τις κόρες του.
- Εάν υπάρχει επικαρπίας, το συμβόλαιο πώλησης δεν θα έχει καμία αξία. Αλλά νομίζω ότι ο γέρος είναι νεκρός. Και αν όχι, αλλάν υπάρχει πιστιποιητικό θανάτου, τότε τι σημασία έχει; Οι άνθρωποι είναι δυνατοί,  με πολλά ακίνητα, θα λύσουν τα πάντα αυτοί! Μένει να βρεθούμε αύριο για τελειώσουμε τα έγραφα, τους είπε προστακτικά. Δεν  αποδέχομαι να εγκαταλείψετε  κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες! Αλλά ποιος σας είπε;
- Ο ίδιος ο κτηματομεσίτης! είπε η Ισαβέλλα.
Νομίζω ότι η συμβολαιογράφος θα τηλεφωνήσει στον  κτηματομεσίτη και να του πει ότι γνωρίζουμε ότι ο γέρος ζει, και να του μάθει να πει ψέματα. Για να μην παραδεχτεί ότι ο γέρος ζει», είπε ο Παύλος

 

Ο Παύλος και η Ισαβέλλας επέστρεψαν στο διαμέρισμα. Έχει ήδη φέρει κάποια πράγματα, επειδή οι ιδιοκτήτες του είχαν πει ότι μπορεί να αρχίσει να μετακομίζει. Είχε ήδη καταβληθεί η προκαταβολή. Και επείδη πιεζόταν από το γεγονός ότι είχαν αρχίσει οι ανακαινίσεις στις φοιτητικές εστίες, δεν το σκέφτηκαν πολύ. Και ο Παύλος, εκείνο το βράδυ είχε μια τρελή ιδέα.
- Ας περάσουμε τη νύχτα εδώ! Έχουμε πολυθρόνες  και άλλα πράγματα που φέραμε. Ο γιος Τι καλά που ο γιος της κυρίας μας άφησε να τα φέρουμε! Είμαι κάπως κουρασμένος μετά από την σημερινή μέρα! Είχα μια δύσκολη μέρα στο πανεπιστήμιο! Τι λες; πρότεινε ο Παύλος .
- Εντάξει, αν έτσι θέλεις, συμφώνησε η Ισαβέλλα. Τουλάχιστον να δούμε τι αγοράζουμε. Είναι όμως όλα εντάξει; Περιμένε, ας ρίξουμε μια ματιά στο προκαταρκτικό συμβόλαιος. Πως ονομαζόταν αυτός που του είχε πουλήσει ο γέρος το διαμέρισμα πρώτη φορά;
Κοίτα το όνομα της γυναίκας του, Μαντελένε. Δεν μας είπε η κυρία στο σχολείο ότι μια από τις κόρες ονομαζόταν Μάντη; Πούλησε το διαμέρισμα στον γαμπρό της! είπε η Ισαβέλλα.

- Ας δούμε ποιος συνέταξε το συμβόλαιο της πώλησης. Το πιο πιθανό είναι νεκρός », είπε ο Παύλος. Και άνοιξε το φοριτό του υπολογιστή για να μάθει.
- Ναι, ο συμβολαιογράφος είναι νεκρός! Και η επόμενη πράξη; Δεν πιστεύω και ο δεύτερος συμβολαιογράφος να είναι νεκρός, αυτός που ολοκλήρωσε την πώληση από τον γαμπρό στην κυρία οδοντίατρο, αναφώνησε δυνατά.
      Συνεχίσε πυρετωδώς να κοιτάζει στο διαδίκτυο.
- Και ο δεύτερος είναι σίγουρα νεκρός, είπε η Ισαβέλλα. Είναι πολύ ξεκάθαρο. Τα συμβόλαια  αυτά  δεν είναι εντάξει.
-Ισαβέλλα, και ο δεύτερος είναι νεκρός!  Είναι γυναίκα συμβολαιογράφος, στην πραγματικότητα! φώναξε ο Παύλος με δυνατή φωνή.
- Πάλι χτυπήσαμε πάνω σε απάτη, είπε η Ισαβέλλα απογοητευμένη. Αύριο το πρωί θα πάρουμε τα πράγματα μας από εδώ. Και να ακυρώσουμε την πώληση! Θα καλέσω τώρα τον οδηγό που μας  βοήθησε να φέρουμε τα πράγματα.

Κοιμήθηκάν  γρήγορα μετά από την κουραστική μέρα που είχαν. Στις μία το βράδυ όμως, ξύπνησαν από κάτι ανατριχιαστικές κραυγές. Η Ισαβέλλα άρχισε να τρέμει.
- Μην φοβάσε, είσαι μαζί μου, είπε ο Παύλος. Αλλά και αυτός ένιωθε ένα ρίγος μέσα από το σώμα του. Η ματιά του πήγε γρήγορα προς το σφυρί που είδε στο πάτωμα όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά το σπίτι, σαν μια λύση. ..
- Τι είναι αυτό; ρώτησε με έναν φοβισμένο ψίθυρο, η Ισαβέλλα

- Ίσως κάποιατρελή βρίσκεται στο απέναντι κτίριο, την καθησύίχασε ο Παύλος.
       Αλλά οι κραυγές ακούγοταν πιο δυνατές, πιο ανατριχιαστικές. Δεν πίστευε καθόλου σε ιστορίες με φαντάσματα, αλλά τώρα ...

- Μπορεί κάποιος να μένει στη σοφίτα! Εκεί όπου υπήρχε μια νέα μεταλλική πόρτα, ακριβώς σαν τη δική μας και, όπως σ’ όλο το σπίτι.
- Αλλά φοβερή ιστορία ... ψιθύρισε η Ισαβέλλα τρέμοντας
- Λοιπόν, πιστεύεις στα παραμύθια; προσπάθησε να χαμογελάσει ο Παύλος. Αλλά το χαμόγελο του ήταν προσποιητό, από το φόβο.

............................................................................................................................................

Στις δέκα το πρωί την καλούν στο τηλέφωνο.
- Είμαι εγώ, η Μαρία! Με συγχωρείτε, ξέρετε κάτι για την Ισαβέλλα; Δεν μπορώ να την βρω από χθες το βράδυ, ούτε αυτή ούτε τον Παύλο. Ήμουν το πρωί στο σπίτι τους και δεν απάντησε. Ούτε στο τηλέφωνο δεν απαντουν! Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος! είπε η γυναίκα ανήσυχη.
         Η Μαρία ήταν η μητέρα της Ισαβέλλας, γιατρός, όπως και η κόρη.
- Αντιλαμβάνομαι ότι παρέμεινε στο διαμέρισμα που ήθελαν να αγοράσουν! Μου τηλεφώνησε χθες το βράδυ η Ισαβέλλα,  απάντησε.
- Ναι, αλλά γιατί να μην απαντήσει στο τηλέφωνο αυτή τη στιγμή; ρώτησε η γυναίκα.
- Δεν ξέρω, δοκιμάστε ξανά! Θα προσπαθήσω και εγώ! είπα.
- Εχεις  λίγο χρόνο; με ρώτησε απελπισμένα η Μαρία.
- Έχω μάθημα στις 11, απάντησα.
- Έρχεστε μαζί μου στο διαμέρισμα! με ρώτησε.
- Εντάξει, δέχτηκα.

Μετά από μια ώρα ήμουν στο δρόμάκι. Περίεργος το σπίτι μου φάνηκε αδύνατον να προσδιορισθεί από γεωμετρικές συντεταγμένες x, z, y, προσβάσιμη μόνο με την εισαγωγή ενός μυστικού κώδικα που μόνο μερικοί τον γνωρίζαν. Και οι περίεργες μεταλλικές πόρτες, πανομοιότυπες... Αλλά σύντομα φάνηκε το σπίτι. Η Μαρία με περίμενε στην είσοδο. Μπήκα στη μικρή αυλή και άνοιξα την πόρτα στο εσωτερικό σώμα του κτιρίου. Ανεβήκαμε τη σπειροειδή σκάλα στον πρώτο όροφο όπου εμφανίστηκε η πρόσφατα τοποθετημένη μέταλλικη πόρτα, στην οποία ακόμη υπήρχαν κομμάτια από την διαφανές μπλε ταινία. Χτύπησα την πόρτα,το κουδούνι και ... σιωπή. Όταν η Μαρία έβαλε το χέρι της στη λαβή η πόρτα άνοιξε εύκολα. Ένα σφυρί λουσμένο στο κόκκινο αίμα ήταν πεταγμένο μπροστά τους . Στον καναπέ ο Παύλος και η Ισαβέλλα ήταν  βυθίσμένη σ’ ένα γλυκό αιώνιο ύπνο. Στα άσπρα σεντόνια, σαν κάποιος να είχε ρίξει πέταλα,  κόκκινα σαν παπαρούνες, σαν την φωτιά. Έμοιαζαν σαν κάποιος να τα είχε  ζωγραφίσει με  ένα βαθύ χρώμα, μοβ, κόκκινο όπως το αίμα ...

 

Η Μαρία λιποθύμησε μπροστά μου. Πήρα το τηλέφωνο και κάλεσα.
                    Ένα παρατεταμένο σφύριγμα , σπαρακτικό, όπως ένας απελπισμένος θρήνος, εισχωρεί βαθιά στις ψυχές όσων είναι στην λεωφόρο στο κέντρο του Βουκουρεστίου. Κάθε μέρος του σώματος συσπάζεται. Ένα  ρίγος καταβάλει κάθε σπιθαμή της σπονδυλικής στήλης. Αν ήσουν ευτυχισμένος, χαλαρός, ονειροπόλος, τα πάντα γκρεμίστηκαν σε μια στιγμή ...